Negra sombra

Todo facía presaxiar o desastre como así foi.

A negra sombra tinxiu de loito as praias, as cunchas, as ondas, a escuma da nosa infancia, asolagando tamén as nosas almas.

A esperanza, vestida de branco, loitou con unllas e dentes contra unha secuencia irremediable de destrución - morte - baleiro...

Pero o agoiro cumpriuse de novo.

E unha marea de impasible desidia afundiu no abandono e no esquecemento o espazo onde xorde a vida, o mar, convertido tamén esta vez, no máis fermoso cadaleito.

A Rosalía, Manuel Antonio, Luz e o mar