sábado, 4 de abril de 2015

E ficamos nós sos, sen o Mar e sen o Barco, nós


Encántame o paseo demorado e o rastrexo de vestixios do mundo mariñeiro polos vellos peiraos, labrados por bágoas, adeuses e despedidas, convertidos para o meu obxectivo en lenzos nos que aceites, salitre, xebra, algas, resinas, táboas, esmaltes, tanza, aramios, pedra, area, cordas, plásticos... debuxan fermosas obras inconclusas e coexisten en perfecta sintonía nun ecosistema propio ao carón da lembranza de navíos, de ondas e singraduras, de cantigas, ronseis e mareas, de mastros e naufraxios... ao carón da nostalxia do mar, esa "illa de auga rodeada de ceo por todas partes" que o admirado Manuel Antonio converteu en poesía e ensinounos a mirar con outros ollos.