Amenceu por fin.
Unha nova e angustiosa noite de desvelos empurrouno a relatar ese segredo longamente silenciado e poñer fin así ao desacougo.
As súas mans serían a súa ferramenta, o arame faría o resto. Só así fuxirían as visións que o acosaban.
Só dotándoas de fugas, liñas e dimensión propia sería libre. Presenciáraas unha e outra vez cando na estancia, no lusco fusco, reinaba o silencio máis absoluto.
Era nese instante cando os seres de luz comezaban a medrar, invadir, desvanecerse e novamente amosar o seu contorno inestable, sutil...
Figuras inertes,
de máxica beleza,
con alma de metal,
que se multiplicaban nun xogo infinito de presenzas e ausencias, co reflexo como testemuña impasible.
Entes duais, cercanos e distantes á vez que habitaron os seus soños e que agora poboaban a penumbra guiados unicamente polo tic tac hipnótico da luz que os devolve, cada noite, unha e outra vez, á vida.
No necesita explicación, ARTE!
ResponderEliminarMuchas gracias!! Abrazo
EliminarGenial !
ResponderEliminarMuchas gracias!! Abrazo grande :)
EliminarÉ dificil facer unha interpretacion verbal con un sentido tan máxico e real a vez....dende o Balado....moitas grazas por ese sentir que sempre te acompaña e que nós tanto admiramos...
ResponderEliminarMoitas grazas, no Balado respírase dun xeito diferente, párase o tempo e todo discorrre de vagar, con esa maxia que vós creades día a día e Arturo acrecenta coa súa arte en luz, un luxo tamén para min... Aperta grande :)
Eliminar